Tegenwoordig heb ik 2 Chihuahua's froy en Kai en een 6 tal kippen. Ik ben woonbegeleidster bij volwassenen met een mentale beperking met een hechtingsproblematiek. Al 36 jaar werk in in de zorgsector waarvan 14 jaar bij mensen met dementie.

"Begeleiden" is samen een reis maken, waarvan de bestemming van de ander net zo belangrijk is als de stappen die gezet worden.

Al van jongs af aan stroomt de liefde voor dieren door mijn aderen. Ik kreeg het met de paplepel ingegoten bij mijn grootouders, die vol passie konijnen, kippen, ganzen, eenden en kalkoenen kweekten. Ik groeide letterlijk op tussen de dieren, en mijn grootouders betrokken me volop bij hun leven. Ze leerden me dat naast nieuw leven, ook de dood onlosmakelijk deel uitmaakt van het bestaan.

Tot mijn zesde levensjaar had ik geen eigen huisdier. Mijn ouders vonden echter dat een parkietje wat vrolijkheid in huis kon brengen, en zo kreeg ik op een dag mijn eigen Pitootje. Dit schattige beestje werd mijn beste vriend en vertrouweling, waarmee ik al mijn kindergeheimen deelde. Hij bracht veel liefde en vreugde in ons gezin en was ontzettend tam. Helaas was ook zijn leven eindig. Verdriet hoorde erbij, en hij kreeg een mooi plekje in onze tuin.

Net als elk kind droomde ik op een gegeven moment van een eigen poes of hondje. De dag dat ik mee mocht naar een nestje puppy's kijken, was magisch. Ik mocht een puppy! Ik koos de zwarte puppy met witte pootjes... of koos de puppy mij? Ik geloof oprecht dat een puppy zijn baasje kiest. Haar naam werd Lady.

Drie jaar later vond mijn vader een klein wit poesje in de tuin, gewond door een klem. Zijn kopje en pootje waren gekwetst. Ik smeekte om hem te mogen houden, en zo kwam Pimmeke bij ons wonen. Dankzij de goede zorgen van mijn moeder en de dierenarts groeide Pimmeke uit tot een prachtige, sterke kater. Hij en Lady werden onafscheidelijk, "friends for life." Als we op reis gingen, vermagerden ze beiden, want ze wilden niet eten zonder elkaar. Ze deelden zelfs hun voer.

Lady werd helaas nog geen zes jaar oud. Ze kreeg een darmperforatie en ik vond haar in huis. Ik zat midden in mijn examens en was vroeg opgestaan om te studeren. Pimmeke bleef alleen achter. Het verdriet was immens; ook Pimmeke treurde enorm. Hij bleef soms nachten weg en ontwikkelde verschillende gezwellen. Maanden later vonden we Pimmeke dood in de tuin. Hoewel mijn ouders altijd openlijk over de dood spraken, vond ik het toen erg moeilijk om hiermee om te gaan. Ook hij kreeg een mooi plekje in onze tuin, onder de berk.

Nadat ik uit huis was, kwam er opnieuw een parkietje in mijn leven: Jantje. Wat een intelligent vogeltje was dat! Hij leerde enkele woorden en was ontzettend lief. Hij volgde me overal: proefde van mijn eten en drinken, en vergezelde me op de keukenkraan tijdens de afwas. Het is onvoorstelbaar hoeveel liefde en vreugde zo'n klein diertje kan geven.

In 1992 werd mijn zoon geboren. Voor zijn veiligheid lieten we Jantje in zijn kooitje. Toen mijn zoon één jaar oud was en begon te lopen, vonden we het weer tijd om Jantje meer vrijheid te geven. Helaas was hij zijn coördinatie en vleugelkracht kwijtgeraakt, waardoor hij ongelukkig tegen het raam vloog en op slag dood was. Ik had enorm veel verdriet en voelde me schuldig. Waarom had ik hem zijn vrijheid afgenomen? Had ik maar... Ook Jantje kreeg een plekje onder de berk bij mijn ouders.

Drie jaar later, toen mijn dochter tien maanden oud was, vond ik dat het tijd was om mijn hart weer te openen voor een nieuw huisdier. Zo kwam Bobientje in ons leven (mijn zoon koos de naam, verwijzend naar het vriendinnetje van Samson). Bobientje was een lieve Maltezer, die dagelijks alleen een wandeling maakte in onze wijk of met opa het blokje om ging. Ze genoot ervan om door het gras te rennen, een heerlijk beestje. In 2005 verhuisden we naar de kust en op haar tiende leerde ze nog trappen lopen in onze bel-etage woning.